EPİLEPSİ OLMAYAN NÖBETLER

Büyük İskender

 356–323 MÖ

Pnömoni için güçlü bir ilacı kullandıktan sonra bayıldı. Hastalıklı bir kral olarak kabul edilen Charles  (c.839-888) 873 yılında Frankfurt'ta baygınlık geçirdi. Araştırmalara göre epilepsi değil, baş ağrısı, sıtma ve inme atağı geçirmiş olabilir.

Büyük Alfred

849–899

Akut ağrı

Leonardo da Vinci

1452–1519

Öfkelendiği zamanlar sinirsel titreme ve kasılmalar geçirirdi.

Michelangelo

 1475–1564

Çok sıcak havada çalışmaya bağlı baygınlık.

Martin Luther

 1483–1546

John Osborne’nin oyununda Luther görsel nöbetler geçiriyordu. Luther’in gerçekte  Meniere hastalığı nedeniyle atakları vardı.

Cardinal Richelieu

 1585–1642

Ağlama nöbetleri

Louis XIII of France

 1601–1643

Şiddet, huysuzluk ve korku atakları.

Molière

1622–1673

Öksürük nöbetleri

Blaise Pascal

1623–1662

Çocukken katılma nöbetleri

William III

 1650–170

İki kez bayılma ve öksürük nöbetleri geçiren İngiltere kralı.

Jonathan Swift

 1667–1745

Meniere hastalığı nedeniyle şiddetli baş dönmesi atakları.

George Frideric Handel

 1685–1759

İnme

William Pitt the Elder

1708–1778

Gut atakları

Samuel Johnson

 1709–1784

 Tourette sendromu.  

Jean-Jacques Rousseau

 1712–1778

 Baş dönmesi ve ajitasyon atakları.

James Madison

 1751–1836

 Psikojenik, epileptik olmayan nöbetler.  

Walter Scott

 1771–1832

Böbrek taşı nedenli kramp ve daha sonra bir inme.

Niccolò Paganini

 1784–1840

Güçsüzlüğe bağlı tekrarlayan düşmeler.  

Lord Byron

 1788–1824

Psikojenik, epileptik olmayan nöbetler. 

Percy Bysshe Shelley

 1792–1822

 Ağrı nedenli ve sinirsel ataklar.

Hector Berlioz

 1803–1869

Öfke ile ilişkili nöbetler

Robert Schumann

1810–1856

Depresyon and halüsinasyonlar.  

Charles Dickens

1812–1870

Renal kolik.

Søren Kierkegaard

 1813–1855

Güçsüzlüğe bağlı tekrarlayan düşmeler. 

Gustave Flaubert

 1821–1880

1984 yılında, Henri Gastaut kompleks parsiyel epilepsinin çok özel bir formunu retrospektif olarak tanımlamıştı. 2005 yılında John Hughes’e göre Flaubert'in psikolojik kökenli epilepsi olmayan nöbetleri ve migren atakları vardı.

Guy de Maupassant

 1850–1893

Eter soluması sonucu akıl hastalığı ve halüsinasyonları olmuştu.  

Vincent van Gogh

 1853–1890

 150'den fazla hekim van Gogh'un hastalığı için yaklaşık 30 farklı tanı üretti. Henri Gastaut ölümünden sonra tanı "temporal lob epilepsisi tanısını koyarken potasyum bromür reçete eden Van Gogh'un kendi doktor Felix Rey de aynı fikirdeydi. Van Gogh’un  kişiliği ile yakından eşleşen Geschwind sendromu da ortaya atıldı. Ancak John Hughes’e göre van Gogh’da epilepsi yoktu, kesinlikle akıl hastasıydı ve aşırı içki sonrası bayılırcasına uyuyordu.

Graham Greene

 1904–1991

Greene’ye gençliğinde birkaç bilinç kayıp atağı sonrası epilepsi tanısı kondu. Gelecekteki evliliği risk altındaydı ve intihar etmeyi düşünüyordu. Tedavi, Kepler'in Malt Ekstresi’nden oluşuyordu ve durumu iyi gidiyordu. Greene sonunda teşhise güvenmedi. Günümüzde  olası baygınlık nöbetleri olduğu kabul edilmektedir.

John Berryman

 1914–1972

Petit mal epilepsi tanısı almıştı. Ancak bunun sadece sinirsel yorgunluk olduğu bilinmekte. Berryman depresyon ve alkolizmden muzdaripti.