DON QUIXOTE (DQ) 'nin REM UYKUSU DAVRANIŞ BOZUKLUĞU

"Hikayenin bitmesine fazla bir şey kalmamıştı ki , DQ’un yatmakta olduğu ardiyeden

Sanço Panza telaş içinde çıkıp haykırmaya başladı:

“Beyler imdat, koşun efendime yardım edin; bugüne kadar gördüğüm en çetin en zorlu kavgaya girişti. Tanrı şahidimdir, saygıdeğer Prenses Micomicona’nın düşmanı olan deve öyle bir kılıç darbesi indirdi ki, devin kafası şalgam gibi ortadan ikiye ayrıldı!”

Bu sırada odadan  büyük bir gürültü ve DQ’un şu haykırışları işitildi:

“Kolla kendini, haydut, alçak, rezil herif! Elimdesin artık.

O palanın bir faydasını göremeyeceksin!”…

Bunları söyleyip odaya girdi; diğerleri de peşinden girdiler

ve DQ’yi dünyanın en tuhaf kılığında buldular….

Sol koluna SP’nin, gayet iyi bildiği sebepten ötürü hınç beslediği battaniyeyi sarmıştı;

sağ elindeki çıplak kılıcı ise dört bir yana sallıyor, gerçekten bir devle savaşıyormuş gibi konuşuyordu.

İşin en garip yanı da, gözlerinin açık olmamasıydı;

çünkü uyuyor ve rüyasında devle savaştığını görüyordu.

Giriştiği serüvenin hayali o kadar güçlü olmuştu ki,

rüyasında Micomicon krallığına vardığını, düşmanla savaşa

tutuştuğunu görmüştü.

         Deve kılıç salladığı zannıyla tulumlara o kadar çok

kılıç indirmişti ki, bütün oda şarapla dolmuştu. Bunu gören hancı

o kadar kızdı ki, DQ’un üstüne saldırıp yumruklamaya başladı.

Cardenio’yla rahip elinden almasalar, devle savaşa

hancı son verecekti.

         Zavallı şövalye bütün bunlara rağmen uyanmıyordu,

sonunda berber kuyudan iri bir kazan soğuk su getirip başından

aşağı boşalttı; DQ da uyandı. Ama içinde bulunduğu durumu fark

edecek kadar uyanamadı."

DON QUIXOTE

Miguel de Cervantes

(1547-1616)

 XXXV. BÖLÜM

“MÜNASEBETSİZ MERAKLININ

HİKAYESİ SON BULUR”

S: 311-312

1.Kısım: 1605

2.Kısım: 1615

Çeviri: Rosa Hamken, Yapı Kredi Yayınları.

7. Baskı İstanbul Ekim 2004